நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு, அடர்ந்த காடுகளும் உயர்ந்த மலைகளும் சூழ்ந்த ஒரு அமைதியான கிராமத்தில் மீரா என்ற சிறுமி வாழ்ந்தாள். அவள் உதவிக்கரமானவளும் ஆர்வமுள்ளவளும் மிகவும் நல்ல மனமுடையவளுமாக இருந்தாள். அந்த கிராமம் அதன் நடுவே ஓடும் அழகிய ஆற்றால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருந்தது.
ஒரு நாள், கிராமத்தில் எதிர்பாராத பேரழிவு நேர்ந்தது. எப்போதும் நிதானமாக பாயும் ஆறு திடீரென உலர ஆரம்பித்தது. கிராமத்தினர் அச்சமடைந்தனர். “ஆற்றை இழந்தால், நம் பயிர்கள் வாடிவிடும்!” என்றார் ஒரு வயதான விவசாயி. “நாம் என்ன செய்வோம்?” என்று மற்றொருவர் அழுதார்.
மீரா இதைக் கேட்டபோது ஆழ்ந்த கவலையடைந்தாள். அவள் பாட்டியிடம் ஒரு மந்திர ஆற்றுப் பாதுகாவலரின் கதைகளை கேட்டதுண்டு. “ஏனையால் பாதுகாவலரைச் சந்திக்க முடியுமா?” என்று அவள் யோசித்தாள்.
ஆற்றின் குறுக்கே பயணிக்க முடிவெடுத்தாள். அவள் நடக்க ஆரம்பித்தாள். போகப் போக, ஆறு குறுகியது. பல மணி நேர பயணத்திற்குப் பிறகு, அவள் ஒரு மலை அடிவாரத்தில் மறைந்திருந்த ஒரு குகையை கண்டாள். அதன் வாயிலில் நீல நிற ஒளியூட்டும் கொடிகள் வளர்ந்திருந்தன. அதற்குள் ஒரு மென்மையான இசை ஒலித்தது.
மீரா நெஞ்சைத் துடிக்கச் செய்து உள்ளே சென்றாள். அவள் ஒரு பிரகாசமான உருவத்தைப் பார்த்தாள். அது நீரால் மற்றும் ஒளியால் ஆனது. அது ஒரு பழமைவாய்ந்த ஆற்றின் காவலர். காவலரின் கண்கள் துக்கத்தால் நிரம்பியிருந்தன.
“ஏன் நம் ஆறு உலர்ந்துவிட்டது?” என்று மீரா கேட்டாள்.
காவலர் ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டார். “நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு, கிராமத்தினர் ஆற்றை மதிக்கவாக, அதை அசுத்தப்படுத்தாமல் பாதுகாக்க உறுதி எடுத்தனர். ஆனால் ஆண்டுகள் செல்லச்செல்ல, அவர்கள் தங்கள் வாக்குறுதியை மறந்துவிட்டனர். அவர்கள் மரங்களை வெட்டிவிட்டு, கழிவுகளை ஆற்றில் வீசிவிட்டனர். நீர் வீணாக்கப்பட்டது. ஆறு உயிரிழக்கிறது.”
மீரா மனம் வருந்தினாள். “இதை சரிசெய்ய என்ன செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்டாள்.
காவலரின் கண்கள் பிரகாசித்தன. “கிராமத்தினர் தங்கள் பழக்கங்களை மாற்றினால், ஆறு மீண்டும் ஓடும். ஆற்றின் கரைகளில் மரங்களை நடுங்கள், நீரைத் தூய்மைப்படுத்துங்கள், மற்றும் ஒரு துளி நீரைக் கூட வீணாக்காதே என்று உறுதி எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்.”
மீரா கிராமத்திற்குத் திரும்பி, எல்லோரையும் கூடி அழைத்தாள். அவள் காவலரின் வார்த்தைகளை பகிர்ந்தாள். அனைவரும் மாற தயாராயினர். அவர்கள் இணைந்து மரங்களை நடினர், கழிவுகளை அகற்றினர், நீர்பாசனம் முறைகளை அமைத்தனர்.
ஒரு சில நாட்களில், ஆறு மீண்டும் பாய ஆரம்பித்தது, முந்தையதை விட மிகச் சக்திவாய்ந்ததாகவும் தூய்மையானதாகவும். கிராமத்தினர் மீராவின் தைரியத்தை கொண்டாடினர். அவளுக்கு “ஆற்றின் பாதுகாவலர்” என்ற பட்டம் கொடுத்தனர்.
அன்றிலிருந்து, கிராமத்தினர் ஆற்றை எப்போதும் தூய்மையாகவும் பாதுகாப்பாகவும் வைத்தனர். மீராவின் கதை தலைமுறைகள் கடந்து செல்ல, எல்லோருக்கும் இயற்கையை மதிக்கும் முக்கியத்துவத்தை நினைவுபடுத்தியது.